Van onze volger de h. V. uit M. kregen we volgende kritische brief. Hij is een beetje moeilijk, maar het moet niet allemaal ‘Jip en Jannekeverhalen’ zijn.
Geachte Alerte Koekuit,
Mag ik jullie allereerst feliciteren met het werk dat jullie hebben verricht en nog altijd doen. Misschien valt het niet op, maar jullie hebben al heel wat gedaan voor de omgeving. Zeker, het is niet allemaal gelukt maar er staat toch een en ander op het palmares. De verbeterde voorwaarden voor de nieuwe vervuilende industriezone Menen West, jullie inspanningen om de geluidsoverlast van de vervuilende industriezone Grensland binnen de perken te houden … Ik noem maar enkele voorbeelden.
Maar het werk is nog niet af. Alle bekomen successen en beloftes moeten nu verdedigd worden. Er staan nog meer uitdagingen te wachten. Zo denk ik dat er best verkeerslichten worden geplaatst op het kruispunt van de Wilgenlaan en de Ieperstraat, waar nu de uitrit van het commercieel centrum Tyber op aansluit. Wie van daaruit naar het stadscentrum inslaat, riskeert zijn leven. Om maar een voorbeeld te geven. Maar dat volledig terzijde. Daar wil ik het niet over hebben.
Vijgen na Pasen?
Waarover dan wel? Helaas hebben jullie zich te gemakkelijk laten gaan met heel de nieuwe vervuilende industriezone Menen West. In hoeveel brieven heb ik jullie niet de pap in de mond gegeven. Mag ik even herhalen?
Zoals bekend is heel dat plan bedacht door de provincie West-Vlaanderen en haar ambtenaren. De bezwaren werden vervolgens behandeld door dezelfde provincie en dezelfde ambtenaren. Hier was de provincie dus rechter en partij. Dat argument hebben jullie nooit als middel uitgespeeld voor de Raad van State. Jammer. Meer zelfs: jullie hadden tot bij het Europees Hof van de Justitie moeten gaan. Dat is nu bewezen.
Ik lees in mijn kwaliteitskrant ‘De Tijd’ (wie had anders van mij verwacht) dat het Europees Hof van Justitie oordeelt dat er te veel belangenvermenging is bij vergunningsaanvragen waarin steden en gemeenten initiatiefnemer zijn. Idem dito voor ruimtelijke uitvoeringsplannen waarbij de Provincie zowel planner als beslisser is. Ook het Grondwettelijk Hof deelt dat standpunt: rechter en partij zijn, dat kan niet. Het is helaas gebeurd.
Heb ik het hier over vijgen na Pasen? Absoluut niet. Jullie moeten daaruit lessen voor de toekomst uit trekken. Als dat nog mogelijk zal zijn. Ik verduidelijk mij.
De doos van Pandora
Acties zoals deze tegen de komst van de vervuilende industriezone Menen West worden haast onmogelijk gemaakt. De politiek vindt 200 euro instapkosten betalen, gewoon om nog maar om toegang te krijgen tot het beroepsorgaan, veel te goedkoop. Gehoord mogen worden door een onafhankelijke rechtscollege als de Raad voor Vergunningsbetwistingen moet volgens de politiek veel meer geld te kosten. Men negeert daarbij dat er bovendien een advocaat aan te pas komt en dat op de factuur van die advocaat sedert enkele jaren 21% BTW wordt betaald. Alles samen kost dat een gewone man al gauw een maandloon. Ik herhaal: alleen nog maar om toegang te krijgen tot de rechtspraak. Zo werkt ons rechtssysteem.
Houd er dan ook rekening mee dat, wanneer je de zaak verliest, je nog een keer mag dokken. En dat sommige politici ook die bedragen te laag vinden.
De Alerte Koekuit deed beroep op solidariteit. Door met een grote groep mensen samen te werken, lidkaarten, pannenkoeken en dies meer te verkopen, kon er druk op de politiek worden gelegd. Van massa’s kiezers zijn politici bang. In de toekomst zullen alleen mensen die direct last ondervinden van een project nog recht hebben om naar de Raad voor Vergunningsbetwistingen te gaan. De brede groep die hen daarbij steunt, kan gebrandmerkt worden als een opruiende organisatie. En ook dat kan geld en advocaten kosten. Daar hebben verschillende mensenrechtenorganisaties al voor gewaarschuwd.
Als de provinciale overheid in de toekomst de nieuwe vervuilende industriezone Menen-West laat verworden tot een stinkende mesthoop, de afspraken in de wind slaat, dan hebben jullie geen been op te staan. De Belgische premier en de minister-president van Vlaanderen werden in september als eregasten ingehaald op de jaarlijkse receptie van de werkgeversorganisatie. Hoewel heel het land in besparingsmodus zit, beloofden ze de industrie te ontzien. Zover staan jullie dus.
Als ze struikelen veranderen ze de wetten van de zwaartekracht.
Spreidstand
Er is een verschil tussen zeggen en doen. Waar ze langs de ene kant ‘de mensen’ monddood wil maken, wenden de politici voor dat ze o zo graag luisteren naar ‘de mensen’. De kloof tussen de politiek en ‘de mensen’ moet kleiner. En ziet: ‘de mensen’ mochten mee kiezen hoe de nieuwe fietsbrug over de Leie zou heten. Het is de ‘Blauwersbrug’ geworden, verwijzend naar het smokkelen -ontwijken van belastingen door bepaalde goederen ongezien over de grens te brengen. Geen enkele politicus die eraan dacht dat ze met die naam ‘de mensen’ die zich niet hielden aan hun wetten een eer bewijzen.
Het is dus wel degelijk ‘Blauwersbrug’ en niet ‘Blowersbrug’. De gebruikers van verboden verdovende middelen (blowen) moeten nog enkele tientallen jaren wachten voor hun wangedrag wordt gevierd met een brug.
Je mag ook kiezen welke film er in december vertoond wordt in het cultureel centrum van Menen.
Nadat jarenlang de strijd tegen hondenpoep op de stoep het grote actiepunt was in onze stad, komt nu de agenda van het Vlaams Belang in de kijker. Hoeveel vrijheid geven ‘de mensen’ op voor een vals gevoel van veiligheid? Hoezeer maken politici misbruik van angst? Heeft één iemand een idee geopperd om burgerrechten in eigen hand te houden en ze betaalbaar te laten?
Als de wereld wankelt zoekt de mens eenvoudige antwoorden op moeilijke vragen. Of beter nog. Hij zoekt het einde van de vragen. Hij is bereid te lijden onder controle, boete en straf.
Met beste groeten. De heer V. uit M.
