Er is kritiek gekomen. De heer V. uit M. vindt dat we wel de zorgen van Koekuit lezenswaardig beschrijven, maar dat we te zelden ingaan op de afloop. Om tegemoet te komen aan zijn verzuchting hebben we onze correspondenten geraadpleegd over hoe alles finaal is uitgedraaid. Ziehier wat ze ons te melden hadden.

Vervuiling van de Oude Leie door The Farmchix Company (voorheen Hofkip): proefkonijnen gezocht

Het stadsbestuur legde het kippenverwerkend bedrijf The Farmchix Company (voorheen Hofkip) in de industriezone Grensland ernstig lozingsvoorwaarden op om de Oude Leie proper te houden. Deze voorwaarden waren strenger dan wat de Vlaamse Milieumaatschappij verordent. Niet zonder reden. De vervuiling met vettige brij vanuit dat bedrijf was immers schandalig. De riolen verstopten, het stonk in de omgeving van de Oude Leie, er was vissterfte, de watergebonden activiteiten aan de oud sluizen werden vorige zomer opgeschort wegens gevaar voor de volksgezondheid, en ook aan de overkant van de Oude Leie, op Halluin Plage, bleef men best ver van de kant. Adieu plage.

Het vertrouwen in The Farmchix Company zakte tot een dieptepunt toen bleek dat, niettegenstaande de vetvang niet werkt, er rustig verder werd gedaan alsof er niets aan de hand was. Na protest van omwonenden werd er voor het bedrijfsgebouw een mobiele zuiveringsinstallatie geplaatst. En ook dan nog deed er zich in januari een incident voor: een of andere buis raakte dichtgevroren, waardoor het opnieuw prijs was.

Voor het uitwerken van de strikte uitbatingsvoorwaarden ging het stadsbestuur te rade bij de deskundigen van de firma Seurica, het bedrijf dat het openbaar rioolnet weer bruikbaar maakte. Twee soorten maatregelen werden opgelegd: enerzijds beperkingen van wat nog mocht worden geloosd, anderzijds een nauwgezette controle.

Daarmee was de kous evenwel niet af. De The Farmchix Company stelde een advocaat aan om de voorwaarden van de stad bij het provinciebestuur te betwisten. De ene kip is de andere niet, luidde de argumentatie. Aan de ene kip hangt meer vet dan aan de andere. Gelijkmatig vervuild afvalwater in de riool dumpen is onmogelijk. Daarenboven, wat al die bijkomende meetapparatuur betreft: een keer de overschrijding is gemeten en de cijfers in het rood staan, is het toch te laat en drijft de drek al in het water

U raadt het nooit. De provincie West-Vlaanderen trad de trouwelozer vervuiler bij, zij het met zalvende woorden. ‘Beide standpunten kunnen begrepen worden, het is dan ook aanwezen om een middenweg te vinden,’ luidt het zogeheten salomonsoordeel. De minder strikte voorschriften voorgesteld door The Farmchix Company worden toegestaan, zij het met een proefperiode van twee jaar. Tijdens die periode kan men zich een ‘representatief beeld’ vormen van de problemen. Wie zich de komende twee jaar in het water waagt, wordt proefkonijn.

Dat aan het licht kwam dat de parkeerplaatsen bij The Farmchix Company niet conform zijn aangelegd, is in dit dossier een voetnoot. Een voetnoot die weliswaar beeldkwaliteit van het vervuilende industrieterrein Grensland niet ten goede komt.

Het groenscherm rond de gebouwen van het gewezen Luxemousse, nu van ‘t Veer: we hebben de Maststraat vergeten

Nog een ouder geval: op deze bladzijden was heel wat te doen over het kappen van de sparren langs de Lageweg en de Maststraat, die de lelijke bedrijfsgebouwen van de heer Willy Degroote (gewezen Luxemousse) aan het zicht onttrokken.

Kort na die affaire werden de gebouwen verkocht het maatwerkbedrijf ‘t Veer, of een juridische constructie daaromheen. Deze onderneming voor mensen met een werkhandicap verandert nu haar activiteit. De werkzaamheden vallen niet langer onder ‘klasse 2’, maar worden ‘klasse 1’: in mensentaal betekent zulks dat het een bedrijf wordt met het hoogste risico op vervuiling. Dat komt omdat er weer elektronische afval van de schrootverwerker Galloo ontmanteld wordt. Het omstandig verslag dat voor de nieuwe vergunning werd opgesteld, is uiterst leerrijk. Zo stelt de nieuwe eigenaar dat de tien meter hoge sparren niet werden gekapt omwille van ziekte of veiligheid, maar wel ‘omdat de buren ontevreden waren omdat er teveel zonlicht werd afgenomen‘.

Voor de Lageweg werd een naar de omstandigheden redelijke alternatief bedongen. De sparren werden vervangen door een vijftien meter brede buffer met gewassen die zich helaas omwille van hun hoogte en omvang moeten schamen om als boom te worden aangesproken. Vergeten werd evenwel de buffer in de Maststraat. Hier geldt een regel die al meer dan veertig jaar oud is, en waarbij de gebouwen vergund werden tot op nauwelijks drie (!) meter afstand van de huizen. Jammer, maar een ‘historisch gegroeide situatie’ wordt dat genoemd. Bij de aanvraag van de maatwerkplaats ‘t Veer om naar de hoogste vervuilingsklasse te stijgen, werd een plan gevoegd waarop verkeerdelijk wordt voorgesteld dat er een groenscherm van tien meter breed aanwezig is. In werkelijkheid is dat op sommige plaatsen niet eens de helft. (Deze manier van voorstellen stamt nog uit de goede oude tijd van de fameuze Willy Degroote. Maar op vandaag bestaan er luchtfoto’s.) Na het kappen van de sparren, werd er op die smalle bufferstrook zelfs geen nieuwe beplanting aangebracht. Een beetje gras moest volstaan.

Een moedige buurtbewoner uit de Maststraat tekende daar bezwaar tegen aan, zeker nu de activiteit van het maatwerkbedrijf ‘t Veer nog meer de allure van schrootverwerker Galloo krijgt. In haar advies gaf het stadsbestuur van Menen toe dat de industriële activiteiten er almaar dichter bij de woonkorrel komen. Uit een studie van de stedelijk groendienst bleek dat er wel degelijk een (smal) groenscherm – die naam waardig – kan worden ingericht, al haalt dat soms niet een breedte van vijf meter. Er werd een groenplan opgesteld, dat het maatwerkbedrijf beloofde te onderzoeken.

De provinciale overheid verplicht nu het maatwerkbedrijf ‘t Veer een groene buffer aan te leggen tussen het bedrijf en de tuinen van de buren in de Maststraat, en die te onderhouden. Hij zal evenwel niet overal een breedte van vijf meter halen, zoals in de nieuwe regels voorgeschreven.

Het wordt tijd om te onderzoeken hoe de vervuilende industriezone Grensland kan bevrijd worden van regels die vijftig jaar geleden werden bedacht.

Batterijenproject bij de windturbines op Grensland gaat niet door: bestaan er andere plannen?

Enige maanden geleden schreven we hier dat de firma Trevi, de uitbater van de twee windturbines op de vervuilende industriezone Grensland, in die buurt een batterijencontainer wilde plaatsen. Deze zou dienstig zijn om de overproductie van elektriciteit tijdelijk op te slaan. Wat er met de overtollige elektriciteit zou gebeuren interesseert ons niet, maar in de aanvraag was ook een ‘omvormer’ voorzien, waarvan de koeling buitensporig veel lawaai maakt. De firma Trevi wilde die lawaaihinder eerst in de praktijk testen vooraleer te beslissen of er een geluidsmuur zou worden opgetrokken. De VLAREM-regelgeving over lawaaihinder zou richtinggevend zijn. Dat verhaal kennen we.

Om die vergunning toe staan moest het stadsbestuur de regels eventjes breed interpreteren. In vervuilende industriezones mag men wel energie opwekken (met windmolens, bijvoorbeeld) of energie recupereren (uit machines die warm draaien, bijvoorbeeld). Maar over opslag van energie staat niets geschreven.

Soit, het stadsbestuur gaf dus toestemming voor het plaatsen van de batterijencontainer. Om een of andere reden, onze correspondent kwam die niet op het spoor, heeft het departement Omgeving bezwaar ingediend tegen de installatie van de batterijencontainer bij de windmolens. Daarop heeft Trevi verzaakt aan de vergunning. Gezien er geen vraag meer is, heeft het provinciebestuur voor de vorm de vergunning in beroep niet goedgekeurd.

Meteen rijst hier de vraag of het bedrijf Trevi andere plannen heeft. Loert hier een reuzenwindturbine om de hoek? We houden het in de gaten.

McDonald’s op Tybersite: minister Vandenbroucke deelt onze bezorgheid

Recent publiceerden we op deze website de bezorgdheid van de heer Kriske Toebak over de nieuwe vestiging van de fastfoodketen McDonald’s op de Tybersite. Hij weest op de ongezonde maaltijden die er geserveerd wordt en deed een oproep om onze kinderen te vrijwaren van de publiciteit voor voor dit etablissement. Daarom stelde hij voor een hoge schutting om het restaurant te plaatsen.

Zijn oproep op deze webstek is niet zonder gevolg gebleven. Stefanie Vandenvijvere, senior onderzoeker bij Sciensano, meldt ons dat de Hoge Gezondheidsraad pleit voor een wettelijk verbod op alle marketing van ongezonde voeding gericht op kinderen en jongeren tot 18 jaar. Dus geen speeltjes meer meer bij een happy meal van McDonald’s. Minister van Volksgezondheid Vandenbroucke bericht ons dat ook hij bezorgd is over de kindermarketing.

En tenslotte, nog een keer de ontdubbeling van de N58 tussen de A19 en het geplande vervuilende industriezone Menen West: samen de toekomst van Menen tekenen

Hebt u de werken al gezien die momenteel worden uitgevoerd tussen de afrit van de A19 en de rotonde in de Ieperstraat? Hebt u met eigen ogen en dus niet enkele op papier of op de computer kunnen vaststellen hoeveel open ruimte er hier verloren gaat? Alleen nog maar voor het aanleggen van de verbindingsweg naar de nieuwe vervuilende industriezone Menen West? Slaat de pijn u niet om het hart?

Een correspondent bezorgde ons de kopie van een brief die het stadsbestuur stuurde naar ongeveer 10.000 inwoners van onze stad, om hen te vragen mee te denken over de toekomst. Tijdens participatiemomenten zullen de belangrijkste thema’s besproken worden: veiligheid, zorg, sport, onderwijs … In december verwerkt de stad de ideeën in een definitief meerjarenplan.

Welnu, dames en heren stadsbestuurders, het was nog niet eens zomer of de badstad Oostende moest al worden afgesloten wegens te druk. De files naar de zee groeien exponentieel. Het wordt nummertje trekken om op het strand te liggen. Dit is het resultaat van West-Vlaams beleid: elke vakantie kwam een gedeputeerde op tv reclame maken over hoe fijn het er aan toeging daar bij de zee (en soms een keer op de schaarse overvolle recreatiedomeinen). De mensen hebben geen nieuwe fabrieksterreinen nodig maar meer vrije ruimte voor lokale gezonde ontspanning. Zeg dat ook Kriske Toebak het gezegd heeft, dan reageert er misschien een minister.

De eerst spadesteek van Menen West is nog niet gezet. het is nog niet te laat. Leve de participatie.