Op 4 maart komt de ‘PROCORO’ samen. Deze provinciale commissie voor ruimtelijke ordening zal zich buigen over de bezwaren in verband met Menen West. Zoals bekend wil de Provincie daar 70 hectaren landbouwgrond voor de bijl laten gaan. Men wil er een vervuilende industriezone inrichten.

Nu al kunnen we ervan uitgaan dat een groot deel van de bezwaren zonder discussie van tafel zal worden geveegd, en dat de nieuwe vervuilende industriezone gunstig zal worden geadviseerd. De helft van de leden in die adviesraad is immers voorgedragen door de Provincie, en staat de loonlijst van de Provincie. ‘Wij van WC-eend bevelen WC-eend aan’. (Zie ons bericht van 12 oktober 2020.) Naast hen zitten vertegenwoordigers van ondernemers die al jaren een stuk grond op Menen West hebben gekocht. Zo gaat dat in dit land.

Het verslag van de vergadering wordt opgemaakt door het hoofd van de dienst die Menen West bedacht. Hij zal lof toegezwaaid krijgen voor zijn vele vruchtbare werk. ‘Collegiaal zijn,’ staat in de functieomschrijving.

De kern van de zaak

Misschien zal er geadviseerd worden een boompje meer of minder aan te planten. Misschien, heel misschien als alles goed gaat, zal voorgesteld worden om een bushokje of een informatiebord te verplaatsen. Maar het echte drama van Menen West zal dit gezelschap zeker niet onder ogen willen/durven/mogen zien. Alleen wie braaf is verdient de zitpenning of een goede evaluatie.

‘Wij koloniseren onze open ruimte’, bloklettert de krant De Standaard vandaag. In Vlaanderen verdwijnt per dag gemiddeld zeven hectare open landschap. West-Vlaanderen spant hierin de kroon. Tegen 2050 zal de helft van het Vlaamse grondgebied volgebouwd zijn.

Ruimte laten, ruimte maken. Het gaat over duurzaam omgaan met onze eigen mentale en innerlijk ruimte, onze prikkelbaarheid in de ruimste zin van het woord. ‘Valt de winsthonger van enkelen nog te rechtvaardigen ten koste van het welzijn en de gezondheid van zovelen?’ vraagt de verslaggeefster zich af in de krant.

Inmiddels is iedereen het er over eens dat open ruimte en rustig ontspannen in de natuur ons goed doen. Dat hebben de laatste maanden bewezen, soms tegen wil en dank bij gebrek aan andere ontspanningsmogelijkheden.

Waar je aan gehecht bent, daar voel je je thuis en dat wil je beschermen. Stad Menen, waar je thuis komt. Of Stad Menen, waar je probeert te overleven tussen de afvalboeren? (Lees verder onder Louis.)

Het advies van Vlaams bouwmeester Leo Van Broeck

In een verslag in opdracht van de Stad Wervik schreef het team van de bouwmeester over Menen West: ‘Hoe is het mogelijk dat anno 2019 nog open ruimte wordt aangesneden voor een nieuw bedrijventerrein dat enkel met de autosnelweg ontsloten wordt? En wat met het verdichten van bestaande goed ontsloten bedrijventerreinen?

Ook hier is de concurrentie op lokaal niveau te groot om de verdichting door te drukken. Wie moet kiezen tussen zijn bedrijfje te vestigen in een verdichtingsproject (tussen 2 bestaande bedrijven, stapelen, …) of een goedkope bouwrijpe kavel 2 dorpen verder, heeft snel gekozen. Bovenlokaal moet er voor gezorgd worden dat die keuze er niet meer is.’

De stem van bouwmeester Van Broeck zal niet klinken op de vergadering van de PROCORO. Hij werd ontslagen. Want hij wilde niet de eunuch zijn van de nieuwe keizertjes die voorhouden te weten wat goed voor ons is (maar in feite the powers that be dienen). Die rol zullen de heren in de PROCORO-vergadering van donderdag 4 maart wel met verve spelen.

Voor wat de dames betreft, hebben we nog niet het juiste woord gevonden. Ideeën zijn welkom. ‘Voetveeg’, gaat in de juiste richting