Op de vervuilende industriezone Grensland, gelegen tegen woonwijk Koekuit, heeft naast de gekende schrootverwerker nog een tweede afvalbehandelaar uitbreidingsplannen. We schrijven over grondverwerker Lapere. Bijna schreven we dat de firma Lapere haar ambtie ‘in alle stilte realiseert’, maar dat is niet het geval. Stenen vermalen moet met het nodige gedruis gebeuren. En gebeurt – om de industriezone Grensland voldoende glans te geven – best in open lucht met acht meter hoge onoverdekte bergen bouwafval. Voorlopig nog zonder de nodige keermuren. Ook het nut van een opgelegde omrandende groenzone wordt in twijfel getrokken.
Maar wat hebben de plannen van de firma Lapere om een shredder te plaatsen en 30 ton asbesthouden materiaal te stapelen met dat rare woord ‘serendipiteit’ van in het begin te maken? Gaat het misschien over de kostbare industriegrond die weer een keer een dode opslagplaats wordt, in afwachting van goede prijzen? Absoluut niet.
Serendipiteit is iets vinden waar je niet op zoek naar was. Een voorbeeld: de post-it klevers werden uitgevonden terwijl men op zoek was naar lijm. Toevallig erop gekomen! De firma Lapere heeft met haar uitbreidingsplannen een nieuwe mijlpaal geschreven in de geschiedenis van de serendipiteit. Hoera! De wereld wordt weer een keer onverwacht beter. Hoe?
Om te bewijzen dat zijn breekinstallaties niet meer lawaai maken dan wettelijk door de vingers wordt gezien, liet zaakvoerder Lapere enkele geluidsmetingen uitvoeren door de Antwerpse firma SGS. Wie deze website volgt weet dat buurbewoners al sinds jaar de dag klagen over geluidsoverlast van de fabrieken op de industriezone Grensland. Al even lang organiseren allerlei overheidsinstellingen vergaderingen en meldpunten. Er worden ambassadeurs en parkmanagers aangesteld. De Vlaamse milieu-inspectie voert met veel bombast controles. Alles blijft vruchteloos. Het lawaai blijft een ongrijpbaar spook. Maar dan!
De inspecteur van SGS deed deze zomer twee onderzoeken voor Laperes mobiele steenbreker. De man schrijft in zijn verslag dat het omgevingsgeluid reeds 54dB(A) bedroeg ter hoogte van de hoek van de Charles Cappellestraat en de Lageweg, afkomstig van een continue geluidsbron (ventilator of compressor…) Dat is een serieuze overschrijding van de norm. Daardoor was het geluid van de steenbreker van Lapere niet te meten. De inspecteur van SGS heeft de wijsheid om te stellen “dat geluidsignalen in werkelijkheid zelden een constante frequentie-inhoud hebben en nog veel minder een constant verloop in functie van de tijd kennen.” In wiens oren moeten we dat knopen? Er wordt in het verslag gesproken van “gemeten energetische pieken“.
Haast bij toeval, en zonder de lawaaizondaars op voorhand te verwittigen heeft SGS het bewijs geleverd dat de klachten over geluidslast in de Koekuit ernstig moeten worden genomen. We willen de inspecteur van SGS zeker niet tot de patroonheilige van de slachtoffers van de lawaaiterreur canoniseren. Het lijkt ons weinig waarschijnlijk dat zaakvoerder Lapere, die het cijfermateriaal van SGS gebruikt om zijn uitbreiding aan te vragen, zijn mobiele steenbreker op de meest delicate plaats op volle kracht de hardste stenen liet vermalen. Over de nieuwe shredder voor plastic en hout is het laatste woord nog niet gezegd.
Lapere wil zijn afval even hoog stapelen als de zijn stofschermen en een of ander genie heeft berekend dat zulks volgens model x of y de veiligheidsnorm z niet het gedrang brengt. Zegt de pastoor op aswoendag tegen zijn gelovigen dat ze tot stof zullen vergaan, dan zegt de Vlaamse overheid tegen de Koekuitnaars: ‘door het stof en het lawaai zult ge vergaan‘. Maar alles gebeurt volgens de norm x of y. Niets aan de hand dus.
