Op vraag van de buurtbewoners stapte  het stadsbestuur enige jaren geleden naar de Raad van State om er bezwaar in te dienen tegen de komst van  een derde windmolen op de industriezone Grensland. De vreugde in de buurt was groot. Eindelijk nam de Stad het op voor haar burgers.

Helaas is de zaak is nooit ten gronde  behandeld: de advocaat van de stad maakte een procedurefout. Officieel heet het dat de bewuste raadsman niet goed overweg kon met het informaticasysteem. Daardoor vergat hij om op tijd bepaalde documenten in te sturen. In haar arrest hield de Raad van State geen blad voor de mond en veegde de bewuste advocaat de mantel uit.

Toen dit fiasco algemeen bekend werd, beloofde het stadsbestuur zich te beraden over verdere stappen om het milieurisico voor omwonenden én voor de specifieke groep werknemers van ’t Veer te beperken. Met spanning wachtte de buurt af. Groot was de verbazing toen het schepencollege beroep deed op dezelfde advocaat om de brokken te lijmen.

Eigenlijk viel er niet veel meer te lijmen. Er kwam tenslotte een soort gerechtelijk akkoord uit de bus, waarbij de eigenaars van de nieuwe molen zich verbinden om waakzaam te zijn voor neervallend ijs en molenschroot. De werknemers van ‘ t Veer kunnen dus iets geruster naar het werk dank zij de acties van de Alerte Koekuit.

Voor de buurtbewoners zelf valt het resultaat mager uit. Het enige ‘winstpuntje’ is dat er een meldpunt wordt ingericht waar mensen terecht kunnen met hun klachten. En dat het stadsbestuur dan, als de klacht door het gerecht bevestigd wordt, recht heeft op genoegdoening. Lees: het wordt weer een processie van Echernach, zoals we die al kennen met andere bedrijven op de industriezone die ook een meldpunt hebben.

Overigens kreeg de buurt nog een waarschuwing mee: als er niet ingestapt werd in de huidige regeling kon alles nog veel erger worden: de Vlaamse overheid geeft immer steeds meer carte blanche aan al wie windmolens bouwt. Zwijgen en verdragen dus. De kruik gaat zolang te water tot ze breekt.