Zeer rekbaar. Mogen we even beroep doen op uw geheugen? Twee jaar geleden was de Vlaamse minister Demir voorzichtig bij het toekennen van de vergunning voor de nieuwe site van schrootverwerker Galloo langs de Lageweg. Voor de buitenactiviteit (stapelen, laden, lossen en breken van afval) werd de vergunning enkel op proef verleend. De minister hield rekening met de meer dan zeventig bezwaarschriften. Met recht en reden zoals hieronder zal blijken. Na twee jaar is het nu tijd om de proef te evalueren.

Er doet zich hierbij een onoverkomelijk probleem voor. Er is nog niets om te evalueren. De voorafgaandelijk verplichte luifel die het geluid moet dempen is amper een half jaar geleden afgewerkt. Er zijn ondertussen ook wijzigingen aangevraagd in de vergunning. Sommige gebouwen worden niet opgetrokken, er is een naastliggende loods gekocht. De activiteit is bijlange nog geen twee jaar voor honderd procent op dreef.

‘Oh, what the fuck,’ dachten ze bij Galloo. Die omzetting naar een eeuwigdurende vergunning zou wel een fluitje van een cent worden. De Alerte Koekuit vroeg om gehoord te worden door de commissie die daarover advies moet geven (de GOVC -voluit: de gewestelijke omgevingsvergunningscommissie). De tele-vergadering vond plaats op 18 juli.

‘Toon ons een keer een blaadje papier, een statistiekje, een grafiekje, of desnoods een kattenbelletje om het verloop van de proef te kennen,’ werd er door die commissie gevraagd aan de betreffende firma. Het enige wat die gasten konden geven was een internetverbinding met een ingehuurde geluidsdeskundige, vanuit zijn vakantieverblijf. ‘Ik heb ook recht op vakantie,’ was zijn belangrijkste statement.

Eerder hadden ook al de omgevingsambtenaren van de Stad Menen en het Vlaamse Gewest om inlichtingen gevraagd. ‘Foert… ‘ Zij konden dus geen gunstig advies geven aan de commissie bij gebrek aan informatie. Daardoor kon de commissie op haar beurt geen gunstige vrijgeleide aan de minister voorstellen. Bijgevolg kon die niet haar fiat geven. Dat was pijnlijk, want enkele dagen later zou de minister op vakantie gaan.

‘Oh, what het fuck,’ grijnsden ze nogmaals op de bovenste verdieping van het echte stadhuis. ‘De bureaucratie is voor het gewone volk. Voor de losers’. We krijgen dat document wel zo, even knippen met de vingers.

Zeg nooit meer dat de administratie geen tempo kan maken.

Op 24 juli krijgt de Alerte Koekuit verrassend nieuws in de bus. De bevoegde commissie wordt opnieuw samengeroepen, vier dagen later, op 28 juli. Waarom? Daar hadden we het raden naar. Het gewoon volk moet niet teveel weten.

Op donderdag 27 juli, daags voor de vergadering, komt het bericht dat er een geluidstudie is opgesteld! Dezelfde dag, om halfelf ‘s morgens, heeft heeft de ambtenaar van het departement Omgeving al een gunstig advies gegeven. En heeft hij in enkele uren tijd de bijzondere voorwaarden bedacht, uitgeschreven en bezorgd naar de commissie.

De dag nadien, op vrijdag dus, hebben de leden van de commissie die voorwaarden al geëvalueerd, zodat ze met kennis van zaken een hoorzitting kunnen leiden! Wat het advies van de bijkomende commissievergadering zal zijn laat zich duidelijk raden. Men schudt geen ambtenaren nodeloos wakker. Er zijn nu eenmaal grenzen aan de welvoeglijkheid.

De Alerte Koekuit protesteerde met klem tegen die gang van zaken: het is voor ons onmogelijk binnen de vierentwintig uur een hoog technisch document van vele tientallen bladzijden (inbegrepen de trucjes) te doorgronden, én daar opmerkingen over te formuleren. Wij bezitten immers niet de toverdrank van de ambtenaren. De rechten van de bezwaarindiener zijn hier ernstig geschonden.

De geluidstudie

De inderhaast aangeboden geluidstudie moet de tweejarige proefperiode vervangen. Dit is onaanvaardbaar. Al gauw bleek waarom die studie op zich liet wachten. Ze brengt aan het licht dat de omwonenden met recht en reden bezwaar indienden.

• In 2020 werd beweerd dat met de geluiddempende luifel er ‘geen overschrijdingen zouden zijn van de grenswaarden voor piekgeluiden’. Fout, fout, fout. Hier heeft de toen door de firma aangestelde geluidsdeskundige de bal volledig misgeslagen. (Hij is trouwens dezelfde die voor de huidige studie zorgde!)
• Zelfs bij het verplaatsen van de breker tot onder de geluiddempende luifel, die eigenlijk moet dienen voor de lawaaierige opslag, zijn er nog geluidsoverschrijdingen te verwachten. Maar daar hebben ze een oplossing voor gevonden: als men die overschrijdingen als ‘piekengeluiden’ beschouwt en samentelt, kan die breker 72 minuten per dag werken!!! (Alleen op voorwaarde dat er geen andere – echte -piekgeluiden zijn, maar dat staat niet in de tekst.)
• De genoemde ‘oplossing’ werd uitgedokterd, na een test die precies zeven (7, sept, sieben, seven, Семь) minuten heeft geduurd.
• Het verplaatsen van volle of lege containers bij dag en nacht werd niet onderzocht.
• Bij een eerste blik op de grafieken ontwaarde onze deskundige al onregelmatigheden.

Niet alleen wil men de twee jaar durende proef afvoeren, de geluidstudie die in de plaats wordt aangeboden is onvolledig en levert zorgwekkend resultaten op. De commissie reageerde in de zin van: ‘ach, geluidstudies worden wel altijd in twijfel getrokken’.

Lawaaierige buurt

Terecht merkt de geluidstudie op dat de woonomgeving lawaaierig is. Momenteel voert het wijkcomité actie tegen overdreven lawaaihinder op de industriezone Grensland.

Het zou ongepast zijn dit onwettig lawaai aan te grijpen om het potentiële lawaai van het te vergunnen filiaal van Gallo te relativeren. Het is de bedoeling van de groep ‘Grenslandlawaai’ het lawaai in de buurt weer op een leefbaar niveau te brengen, niet om er een potentiële lawaaimaker bij te maken.

Het wordt afwachten wat de minister zegt. Maar veel tijd om de zaak ernstig te onderzoek heeft ze niet. De helft van haar kabinet is met vakantie en ook zij is aan rust toe. Of zoals de geluidsdeskundige al te kennen gaf: ‘iedereen heeft recht op vakantie’.

Lees met onderstaande link het bezwaar van de Alerte Koekuit bij de raad indiende over deze schandelijke gang van zaken.